Wat is voor mij depressie? Dat is zo moeilijk om goed te omschrijven. Het is een donkere waas die over je leven komt te liggen. Een zwarte tunnel kom je in terecht zonder einde. Je kunt niet meer meekomen en ziet dan ook geen toekomst meer. “Het gaat niet lukken, nooit meer!
Springen
Als kind wilde ik al van de flat van mijn oma afspringen. Ik denk dat ik als kind ook al gevoelig voor depressie was. Mijn eerste opstel op de middelbare school ging over zelfmoord en mijn moeder zei vaak dat ik zo pessimistisch was. Ik zag het leven vaak niet meer zitten en schreef daar ook over in mijn dagboeken. Vooral in mijn pubertijd, toen ik naar het RIAGG ging en later naar een psychiater. Ik wist niet wat ik had, ‘ongelukkig’, dacht ik. Maar ik was depressief.
Gelukkig
Ik heb ook een periode gekend dat ik alles leuk vond en zeer positief in het leven stond. Tussendoor heb ik 10 jaar zeer gelukkig geleefd. Niets was mij te gek. Toen mijn docent van de universiteit aan de klas vroeg “wie wil er in China afstuderen?”, stak ik meteen mijn vinger op. Daar hoefde ik niet over na te denken. Ook alle seizoenen van het jaar vond ik geweldig. De herfst vond ik net zo fijn als de zomer. Ik had in die periode geen idee meer hoe ik mij daarvoor voelde. Ik was alles behalve depressief.
Psychose
Na mijn zware bevallingen werd ik weer psychotisch en daar bleef het niet bij. De psychose duurde een aantal maanden en ging geleidelijk over in een depressie. Een zware depressie. Ik was bang, het voelde alsof er ieder moment iets heel ergs kon gaan gebeuren. Mijn dochter ving op dat ik tegen iemand vertelde dat:
Als er een vliegtuig over ons huis vliegt ik denk dat hij bij ons neerstort.
De ochtend is een hel, weer een dag voor de boeg, de avond daarentegen is een verlichting, de dag kan afgesloten worden. Ik ben blij als ik in bed stap als ik depressief ben. Blij om mijn ogen te sluiten en de dag en het leven even te vergeten. Als ik mijn kinderen nog een kusje wil geven, voordat ik naar bed ga, dan denk ik: ‘wat vreselijk voor deze kinderen dat ze leven’. Mijn vriendin is bang dat ik ze zal verlossen. Het schijnt dat ik dat wel eens genoemd heb.
Zwarte deken
Er hangt een zwarte deken over mijn leven. Als ik door de stad fiets en mensen zie lachen en genieten, dan snap ik daar niets van. ‘Wat valt er te lachen, waarom vinden de mensen het leven leuk.’ Het is een hel en laat mij alsjeblieft van deze aardbodem verdwijnen. Als ik met mijn vriend naar de televisie kijk en hij telkens plannen maakt om leuke dingen te doen, draait mijn maag weer om. Het leven is niet leuk en ik wil geen leuke dingen doen. Ik wil in mijn bed liggen en het leven vergeten.
Brand
Als het donker is en ik naar bed ga dan ben ik bang dat er brand uitbreekt. Ik heb buikpijn van de spanning. Bang dat er iets naar gebeurd. Maar ik wil toch een einde aan mijn leven? Waar ben ik dan bang voor? Het lijkt tegenstrijdig. Maar het is zo…het is de depressie die mijn leven beheerst. Ik kan het niet meer van de positieve kant zien. Huilen dat is alles wat ik nog kan.
Wat kan ik er nog over zeggen, het is een hel.
Je hebt ook het gevoel dat het nooit beter zal worden. ‘Er is geen toekomst meer voor mij. Laat ik er maar een einde aan maken, want dit leven wordt niet beter. Ik kan niet meer meekomen. Mijn vriend gaat verder met zijn leven en ik kan niet meer meekomen. Ik stop ermee.’ Hoe vaak heb ik dat wel niet gedacht. En serieuze plannen gemaakt om ermee te stoppen. Maar de kinderen?
‘Die zijn beter af zonder mij, dus dat is geen probleem.’
Dan moet ik er nog wel goed uitzien voor een waardig afscheid.
Zover is het gelukkig niet gekomen.
Uit het dal
Een elektroshocktherapie heeft mij uit het dal gehaald. Alles is gewist, dus ook de depressie. Ik heb een tweede kans gekregen. Ik krabbel weer op en probeer iets van mijn leven te maken. Dat wil ik vooral met anderen delen. Ik wil niet meer alleen zijn met deze nare aandoening. Het leven lacht ook mij weer toe. Ook dat wil ik delen.
Het is mogelijk.
