Tijdens mijn pubertijd veranderde ik van een vrolijk meisje in een stille bange puber. Mijn ouders wisten niet wat er aan de hand was:‘ze zit niet lekker in haar vel.’ Ik ging naar het RIAGG. Daar kwam ik met mijn problemen in een warm badje terecht. Veel begrip en erkenning voor wat ik had meegemaakt vroeger.
Mijn psychotische klachten daar sprak ik niet over
Jarenlang heb ik alleen geworsteld met mijn psychotische aandoening. Ik had wel last van hallucinaties, maar ik wist niet wat dat was. ‘Ik zag soms beelden die er niet waren.’ Dus ik kreeg ook geen diagnose in die tijd. Er werd aandachtig naar me geluisterd dat wel, maar niemand wist waar ik in mijn eentje mee worstelde. Angst en achterdocht.
De volgende psychiater zat achter zijn kladblokje te schrijven terwijl ik uit mijn lichaam trad.
Hij hoorde mijn verhaal aan, maar kon daar niks mee. Ik kreeg antidepressiva, dat wel. Ondertussen lag ik hele dagen in mijn bed op mijn studentenkamer. School liet ik grotendeels vallen. Totdat ik het echt niet meer zag zitten. Ik was psychotisch en erg depressief. Ik dacht dat de boodschap op TV voor mij was en dat ik opgenomen zou worden. Daar stak ik een stokje voor.
Ik gooide mijn pillen weg en belde mijn psychiater af
Het leven pakte ik weer op en maakte mijn HBO studie af en ging zelfs een universitaire studie doen. Het leven lachte mij weer toe. En de periode achter mij had ik volledig geblokt. Ik kreeg een vriend, een goede baan als adviseur water bij een ingenieursbureau en een mooi huis. Daar hoorden ook kinderen bij vonden wij.
Tijdens de helse bevallingen ging het weer mis
Bij beide geweldige kinderen ging het bijna mis. Bloedingen deden mij bijna de das om en mijn kraampsychose viel in het niet bij mijn lichamelijke gesteldheid. Ik kreeg een pilletje Haldol en daar zou ik wel van opknappen, aldus mijn klinisch psychiater. Met een baby en een peuter werd ik naar huis gestuurd. Aan mijn lot overgelaten en nog steeds onbekend met de term psychose en depressie.
Na een lange zoektocht van hulpverleners en ziekenhuizen kreeg ik toch een diagnose
Schizoaffectieve stoornis, een aandoening met psychoses en depressies. Daar ben ik dolblij mee. Eindelijk de erkenning die ik zo nodig had. Het klinkt vreemd, maar mijn vriendinnen en ik dronken er zelf een glaasje op.
Na jarenlang te leven met psychoses en depressies kom ik er nu voor uit
Nu ik eindelijk weet wat ik heb en wie ik ben, mag iedereen het weten. Dat heeft wel even geduurd om die knop om te zetten, omdat een aantal naasten hoopten dat ik weer de ‘oude’ zou worden. Die ambitieuze werkende moeder.
Maar nu ben ik de nieuwe Suzan, die toch nog een mooi leven heeft ondanks haar psychische kwetsbaarheid.
