In de krant las ik een artikel over zelfdoding en ik voelde mij ook geroepen om hier een blog over te schrijven. In het artikel stond de nut en noodzaak van het openbreken van de gedachten beschreven. Het is zo belangrijk om er met iemand over te praten. Dat haalt de lading ervan af.
Als kind was ik al zwaarmoedig over mijn toekomst
Ik was 13 jaar toen ik al in mijn dagboeken schreef, dat ik van de flat van mijn oma af wilde springen, omdat ik het leven niet meer zag zitten. En mijn eerste opstel op de middelbare school ging over zelfmoord. Het is jammer dat niemand daar toen met mij over gepraat heeft. Een juf of mijn ouders. Het is nog steeds zo’n groot taboe.
Jarenlang heb ik opgeschreven dat ik het niet meer zag zitten
Gelukkig is het nooit zover gekomen, dat ik echt geen andere uitweg meer zag. Maar dat ik liever geen toekomst meer had was allang duidelijk. Het hoort ook bij de diagnose ‘depressie’. Op televisie of in de kranten lees je er ook niet veel over, men is bang dat het aanstekelijk werkt. Ik denk juist dat het mensen oplucht als ze zien dat meer mensen ermee worstelen in hun eentje.
Een depressie brengt je in een tunnelvisie
Het leven is zwaar en het vertrouwen verdwijnt dat het ooit beter wordt. Als je dan met de mensen om je heen verder moet lijkt dat niet haalbaar. Na mijn opname en ECT behandeling kon ik ook niet meer meekomen met de maatschappij en mijn gezin. Ik gaf het alsnog bijna op. Ik zag in ieder geval geen andere oplossing dan te stoppen met dit leven.
Met Eric erover spreken was de oplossing
Toen ik het vertelde aan Eric en hij hoopgevend reageerde met: ‘ja, maar ik weet toch al twintig jaar lang dat je ziek bent en niet meer beter wordt,’ viel er een last van mijn schouders. ‘Ik mag op mijn eigen tempo verder.’ Het gaf mij de moed om verder te gaan en ik was niet langer alleen met mijn noodlottige gedachten.
Tijdens de opname heeft de opmerking van mijn psychiater nog vaak geklonken
Mijn psychiater zei, tijdens een gesprek, toen ik het niet meer zag zitten: ‘Suzan, ik kan je nog helpen.’ Die woorden hebben mij daarna zo vaak nog geholpen. Omdat je het als patiënt op sommige momenten niet meer ziet zitten en je alleen voelt, is een beetje hulp zeer gewenst. Niemand wil dood. Het is op zo’n moment voor je gevoel de enige oplossing.
Het gaat er niet om of je het wel of niet zult doen
Waar het om gaat is dat het bespreekbaar wordt en daarom voor de patiënt dragelijker. Het moet een standaard onderwerp worden bij psychiatrische patiënten. Het hoort erbij als je de diagnose depressie of schizofrenie hebt. Net zoals symptomen bij andere ziektes. Tijdens mijn laatste depressie, toen ik mijzelf aan het verhongeren was, zei mijn psychiater:
‘Ja, we weten bij jou dat het erbij hoort de zelfdodingsgedachten.’
Maar dat neemt nog niet weg dat het telkens een serieuze overweging is. Dit keer was ik al een heel eind op weg en ben ik net op tijd gered door een opname.
Niemand stelt zich aan die zegt over zelfdoding na te denken
Het is eigenlijk heel normaal dat je daar ook over na gaat denken, als niks in dit leven je nog kan plezieren en als de drukke maatschappij aan je voorbij trekt. As het over zelfdoding gaat moet men gewoon het gesprek aangaan en niet alleen maar afvragen of de persoon het wel echt zal doen, of dat het aanstellerij is. Elk geval moet je serieus nemen, want je zegt niet voor niks dat je het leven niet meer ziet zitten ook al pleeg je niet direct zelfdoding.
Veel leed kan voorkomen worden als we open staan voor medeleven, erkenning en liefde voor de patiënt die overweegt om zelfdoding te plegen.
