Sinds kort gaat het als een trein, mijn ‘coming out’…
Jaren zat ik alleen te stoeien met mijn psychotische aandoening
Als puber zag ik rare beelden in de nacht (hallucinaties weet ik nu) en was ik bang voor kleine ruimten. Angst domineerde mijn stemming. Ik was mijzelf niet meer en mijn ouders konden er geen kant mee op. Ze begrepen mij niet.
In mijn pubertijd wist ik niet wat ik had en mijn behandelende therapeuten ook niet
Na een lange zoektocht bleek ik een schizoaffectieve stoornis te hebben. Ik was blij met de diagnose. Eindelijk erkenning. Jaren lang heb ik alleen achter mijn bureautje gezeten en beschreven hoe ik mij voelde in mijn dagboeken. Niemand wist ervan en ze merkten niets aan mij.
Mijn ouders dachten nog steeds dat ik overspannen was en dat ik snel weer de ‘oude’ zou worden
Na een opnameperiode van vijf maanden in de psychiatrische kliniek en een intensieve elektroshock behandeling had ik veel om aan de buitenwereld te laten zien en te vertellen. Ik had foto’s gemaakt van mijn eenzaamheid tijdens de opname en daarna een aantal blogs erover geschreven. Ook heb ik jarenlang alleen geschreven aan een autobiografisch boek.
Mijn website werd gelanceerd, nadat ik een collega gevraagd had wat zij ervan vond
Wat eerst voor familie en vrienden bedoeld was en wat ik in mijn eentje had zitten maken werd nu openbaar. Zij zette een link op linkedIn en ik werd gevraagd voor een radio-interview op Psychose Awareness Day. Toen ging het balletje rollen. Mijn website werd gelanceerd en er werd ook nog een filmpje gemaakt voor op tv, omdat ik blijkbaar goed overkwam op de radio en bij het redactieteam.
Niet alle psychotische mensen zijn raar en onverzorgd
Soms is het lastig dat het mij niet aan te zien is, maar nu werkte het in mijn voordeel. Toen de radio-interviewer begon met de opmerking: ‘wordt je niet altijd als ‘gek’ aangezien als je ergens binnenkomt,’ moest ik even schakelen. Nee, dat heb ik eigenlijk nooit. Konden ze het soms maar aan mij aflezen. Geregeld ben ik in de kliniek gevraagd of ik de psychiater was en ze hebben mij bij de crisisdienst twee keer weer naar huis gestuurd. Het werkt dus ook wel eens tegen me.
De reacties zijn hartverwarmend uit alle hoeken van de maatschappij
Niet alleen mensen met een psychiatrische aandoening reageren op mijn verhalen en foto’s van de website en mijn radio- en tv opname, maar ook hulpverleners, moeders en naast betrokkenen. De belangstelling is groot en het opent vele deuren.
Waar ik altijd zo alleen mee was, is nu de verbinding naar de maatschappij geworden.
