Om weer een beetje in te komen in het schrijven van een blog, heb ik gevraagd wat een interessant onderwerp is om over te schrijven. Daarop kreeg ik direct als antwoord: de gevolgen van de COVID-19 pandemie en ik denk inderdaad dat het nog steeds een interessant onderwerp is. Wat doet het met je?
Helaas hebben we de resultaten van het COVID-onderzoek onder patiënten in de GGZ nog niet binnen, want ik ben benieuwd wat daar uitkomt. De eerste onderzoeksresultaten wezen uit dat veel cliënten zich best fijn voelden bij de nieuwe leefsituatie. Hun wereld werd iets kleiner, maar dat ervoeren ze als prettig. Maar is dat nu nog steeds zo?
Als ik naar mijzelf kijk dan moet ik concluderen dat ik me nog steeds heel fijn voel bij de nieuwe situatie. Ik kan door de pandemie en de restricties, zoals zo veel mogelijk thuis blijven, heerlijk genieten van de rust thuis en mijn leuke werk als ervaringsdeskundige. Door de nieuwe situatie kan ik veel leuke werkzaamheden doen en heb ik veel contact met andere mensen. Al is het wel op een beeldscherm, want ik hoef niet voor elk overleg naar mijn werkplek te fietsen. Dat zou namelijk qua belasting niet kunnen. Dan zou ik een ochtend in de week op locatie kunnen werken, maar nu kan ik per dag een overleg of vergadering meedoen.
Nu moet ik zelfs oppassen dat ik niet teveel doe. Elke dag een overleg is goed te doen, maar meerdere overleggen per dag is toch ook te belastend.
Na elke overleg schakel ik de camera van mijn laptop uit en klap mijn laptop dicht en duik dan in bed, want ik moet telkens weer opladen. Maar dat ziet gelukkig niemand.
Dus ik kan heel veel doen, maar het kost me ook energie. Maar ik vind werken en mijzelf ontwikkelen zo fijn. Nu heb ik het geluk dat ik veel kan werken, want ik hoef mijn kinderen geen thuisonderwijs te geven, omdat we daar begeleiding voor hebben. En mijn man is gelukkig naar kantoor elke dag, waardoor ik mijn rustmomenten kan blijven pakken.
En de avondklok? Ik ben normaal toch niet later thuis dan negen uur, want om tien uur is het mijn bedtijd. Dus ook daarvan ondervind ik geen hinder. En niet meer dan één persoon op bezoek, dat is voor mij ook wel fijn, want ik kan toch niet tegen drukte. Al met al kan ik mij goed vinden in de nieuwe werkelijkheid en hoop ik dat het online werken zeker nog even zo blijft en hopelijk ook na de pandemie. Alhoewel ik niet denk dat het virus zo weer verdwenen is. We zullen ermee moeten leren leven. Ik kan mij erin vinden. Als ik soms mijn vrienden en naasten mag blijven zien.
Vreemde tijd is het, maar de kloof tussen mijzelf en de mensen om mij heen lijkt kleiner geworden. Ik kan legitiem thuis zitten en genieten van de kleine dingen. Kleine wandelingetjes en af en toe een spelletje doen met de kinderen. En ik hoef mij niet schuldig te voelen als ik een dagje in huis heb gezeten.
Het geeft rust en regelmaat.
Wel moet ik zeggen dat het voor de kinderen fijn zou zijn als ze weer naar school mogen en hun wereldje weer iets groter wordt, maar dat is een heel ander verhaal.
Dit blog is geschreven voor ‘Netwerk Vroege Psychose’.
