Het heeft al bijna weer 2 jaar geduurd. ‘Corona’. De laatste keer dat ik naar kantoor was van het Rob Giel Onderzoekscentrum (RGOc) was twee jaar geleden. Ik ben zelf vergeten welke inlogcodes ik had en ik heb inmiddels een nieuwe werkplek. Ik moet zeggen dat ik wel blij ben om even het huis uit te zijn. De kinderen gaan weer naar school en ik lekker naar het kantoor, het ziekenhuis (UMCG).
Twee jaar geleden
In het begin van 2020 hadden we nog niet door wat erop ons af zou komen. We gingen nog lekker naar kantoor en de kinderen fijn naar school. Nou weten we inmiddels wel beter. Ziekte, thuis zitten, gesloten scholen, testen, vaccineren en thuis werken en zoomen. In het begin vond ik het thuis werken wel fijn en met Zoom en Teams hoefden we niet telkens naar elkaar toe te gaan. Ik klapte mijn laptop open en kon contact maken met mijn collega’s.
Gewone dag
Maar nu twee jaar later heb ik daar wel even genoeg van. Zeker omdat ik thuis steeds gestoord wordt door een van de kinderen die of ziek thuis zit of de juf geen les kan geven. Ze gaan amper nog naar school. Ik denk dat dat helemaal niet goed is. Zeker voor mijn dochter, die psychische problemen heeft, is dat helemaal niet goed om de hele dag op haar kamer te zitten. Maar vandaag lijkt het voor het eerst weer een gewone dag. Ik zwaaide haar vanochtend vrolijk uit toen ze naar school fietste met haar buurmeisje.
Zelfzorg
Ik kan weer naar kantoor en de kinderen gaan naar school. Mijn dochter heeft op dit moment veel zorg nodig, maar nu is het dus extra belangrijk dat ik een dag iets voor mijzelf doe, dus lekker naar kantoor en werken aan mijn nieuwe websites. In het RGOc is het rustig, maar ik kan lekker ongestoord werken. Ik ben wel mijn lunch vergeten te maken. Dat moet nu natuurlijk ook weer.
Intensief
Voor de kinderen is de corona-periode ook heel intensief geweest. We zijn veel thuis geweest met elkaar en er was veel uitval op school en dan ook nog de week quarantaine, omdat we het virus hadden opgelopen. Het is niet gezond om zoveel met je ouders opgescheept te zitten. Veel kinderen hebben psychische klachten ontwikkeld. Omdat mijn kinderen al een kwetsbaarheid hebben is dit alleen nog maar versterkt.
Verlangen naar opname
En voor mij is het blijkbaar ook niet goed. Ik heb zelfs gedroomd dat ik naar mijn opname locatie ging om weer tot rust te komen, maar dat ik mijn kinderen nog bij mij had. Ik was in de auto en dacht dat de kinderen wel terug konden rijden, maar schrok toen ik mij besefte dat de kinderen daar nog veel te jong voor zijn. Het zegt wel wat over de toestand waarin wij verkeren. Ik zou graag opgenomen willen worden om tot rust te komen, maar voel me verbonden met de kinderen.
Loslaten
Dus is het van groot belang dat het evenwicht wordt herstelt. We moeten allemaal onze eigen werkzaamheden weer oppakken en elkaar weer een beetje loslaten. Dat geldt voor de kinderen maar zeker ook voor mij. Ik ben erg bezorgd om de kinderen en wil altijd bij ze zijn, maar ik moet dat juist niet doen. Ik moet weer een dagje naar kantoor om mijzelf op te laden om er weer voor de kinderen te kunnen zijn. En ik geniet ervan. Het was toch wel een goed idee van mijn naaste om te zeggen dat ik meer afstand moest nemen, juist nu het slechter gaat met de kinderen.
En het fijne is dat Eric een dagje thuis kan werken om mijn taken even waar te nemen en lekker papa kan zijn.
RGOc hier kom ik!
