Mijn naam is Suzan Vos
Ik ben Suzan Vos (1975) en woon in Groningen met mijn man en twee kinderen. Ik ben geboren in Twente en daar opgegroeid bij mijn vader en moeder en vele husdieren. Omdat ik van dieren hield ben ik op mijn 18e gaan studeren aan de Internationale Agrarische Hogeschool en daarna aan de Universiteit van Utrecht. Mijn liefde voor dieren is gebleven, maar ik ben opgeleid als Fysisch Geograaf en Hydroloog. En ik heb 10 jaar gewerkt als Adviseur Water bij een ingenieursbureau en een waterschap als Doctorandus Ingenieur.
Samen met mijn man hebben we de wereld ontdekt. Hij is naar mij toe gevlogen in China, toen ik mijn afstudeerproject deed en vele verre vakanties volgden. Een heerlijke tijd met veel avontuur en uitdaging. Maar ook wij kregen de behoefte om ons te settelen. We kochten ons eerste huis en wilden graag kinderen. In 2006 werd ik zwanger van de eerste na eerst een miskraam te hebben doorstaan. In 2007 werd Oscar geboren en in 2010 na een tweede miskraam Lily.
Ik was al snel weer aan het werk gegaan, want mijn ambitie om te groeien bleef bestaan. Dat mijn bevallingen zo’n aanslag op mijn lichaam waren dat deed er even niet toe. Twee jaar later kreeg ik een burnout. Daar bleef het niet bij. Ik kreeg psychotische verschijnselen en later een depressie. Mijn leven stortte in en twee jaar later werd ik volledig afgekeurd. Wie had dat ooit gedacht.
Maar daar liet ik het niet bij zitten. Al snel maakte ik mij nuttig als ervaringsdeskundige in de gezondheidszorg. Dat voelde ik als mijn taak, als hoog opgeleide vrouw van twee kinderen. ‘Ik kan andere mensen helpen.’ Ik las veel boeken, ervaringsverhalen, en schreef zelf ook veel in die tijd. Altijd eigenlijk al. Dagboeken waren mijn redding in moeilijke tijden. In mijn jeugd als steun en toeverlaat en later als handreiking naar mijn omgeving.
Ik bouwde al snel een goede cv op. Ik werkte vrijwillig bij WIJ Groningen, stapte in het netwerk psychotische stoornissen van het Rob Giel Onderzoekscentrum. Deed interviews voor het Universitair Centrum Psychiatrie en het Universitair Medisch Centrum Groningen en kon aan de slag voor het RGOc als onderzoek adviseur. Mijn baas zag het helemaal zitten en ik baande mij een weg door het RGOc als eerste ervaringsdeskundige. Ik was betrokken bij VR-onderzoeken en over KOPP-kinderen (Kinderen van Ouders met Psychische Problemen).
Nog steeds doe ik waar ik het gelukkigst van word en dat is schrijven. Ik schrijf blogs en ga mijn eerste autobiografie uitbrengen. Dat laatste vind ik erg spannend, omdat ik het geschreven heb alleen achter mijn laptop, voor onze kinderen, zodat ze mijn verhaal zouden weten voor als ik er niet meer zou zijn. Maar straks kan iedereen het lezen. En mijn verhaal blijkt anderen te kunnen helpen, dus dat bereik ik er ook nog mee. Het mes snijdt aan twee kanten.
