Ik kom lachend binnen met mijn vriendin op de informatieavond voor naasten van de traumabehandelweek. Iedereen kijkt serieus en mijn vriendin kijkt mij na een tijdje zorgelijk aan en zegt achteraf geschrokken te zijn van de heftigheid van deze traumaweek.

‘We moeten iets voor je regelen om je te steunen: halen en brengen bijvoorbeeld en je moet het aan Eric vertellen.’

 

Toch maar vertellen

Die avond vertel ik aan Eric dat mijn vriendin geschrokken is en dat het een serieuze aangelegenheid is. Hij kijkt mij vragend aan en ik vertel wat we gaan doen. Elke dag behandelen we een trauma. Ook laat ik mijn trauma’s zien die ik ga behandelen. Dan kijkt hij toch wel heel serieus en begrijpt dat het pittig is waar ik mee aan de slag ga. Ik doe er nog steeds lacherig over, dat ik lekker een weekje ga kamperen bij ons in de buurt.

 

Start van de behandelweek

Maar dan is het zover. Het is maandag negen uur en ik kom aan bij PSYQ. Ik heb het gevoel dat ik een plek bezet houd voor de anderen die echte klachten hebben. Zijn mijn trauma’s wel erg genoeg? En kom ik wel bij mijn gevoel? We krijgen twee sessies van anderhalf uur per ochtend en telkens een andere therapeut(e). Gelukkig zijn het allemaal vrouwen, want dat vind ik (en mijn traumacollega’s) prettiger. Maar als snel blijkt dat ik hier niet voor niks ben. In de loop van de week wordt dat nog duidelijker.

 

Exposure-therapie

We beginnen met een ‘exposure’ sessie van anderhalf uur. Daarmee boots je het trauma na alsof je het nu meemaakt. Ik moet mijn ogen sluiten en in de ik-vorm vertellen wat er nu met me gebeurt. En dat niet 1 keer maar steeds weer opnieuw, wel drie of vier keer. Alsof het dan nog niet genoeg is binnengekomen worden er ook nog attributen bijgehaald om de gebeurtenis nog echter te laten lijken, zoals foto’s, geurtjes, muziek of zelf in dezelfde houding gaan liggen of zitten. Ze vraagt telkens hoe hoog de spanning is. Die moet zo hoog mogelijk worden. Dan hebben we goed gewerkt.

 

EMDR-sessie

Na een half uur pauze krijg ik een EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) sessie over dezelfde gebeurtenis. We herhalen het hele verhaal nogmaals en ik probeer een plaatje in mijn hoofd te maken van het ergste beeld dat ik erbij heb en waar de spanning het hoogst is. Dan doe ik mijn ogen open en volg ik een lampje die voor mij staat en voel de trillers in mijn handen om mijn werkgeheugen zoveel mogelijk te belasten, terwijl ik aan de gebeurtenis denk. ‘Wat komt erbij je op?’ En steeds vertel ik wat er in me opkomt en af en toe ga je weer terug naar het plaatje. Na anderhalf uur moet de spanning zijn gezakt of zijn verdwenen. ‘Kun je weer neutraal naar het plaatje kijken?’ Dat blijft een lastige vraag voor mij. Ten eerste vind ik het moeilijk om bij het gevoel te blijven en ten tweede hoe kan het plaatje in een uur neutraal worden? Het komt wel verder van mij af te staan, dus ik zeg dat de spanning neutraal is geworden.

 

En dan nog naar de sportzaal

Als afsluiter van de dag hebben we daarna nog een uurtje PMT (Psychomotorische therapie) in de gymzaal. Alsof ik me nog niet genoeg heb ingespannen, maar nu op een andere manier: lichamelijk en op mijn eigen tempo en met mijn eigen grenzen. De docenten zijn erg begripvol en rustig. We mogen onze kracht meten, honkballen slaan, touw trekken, rustig badmintonnen en yogaoefeningen doen en als het niet gaat dan hoeft het niet. Eigen regie en veel begrip.

 

Vijf dagen lang

En dat doen we dan vijf dagen achter elkaar met vijf verschillende trauma’s. Het lijkt niet te doen, maar naarmate ik erin kom gaat het steeds beter en ik voel mij hier op de plaats. Ik schrijf me zelfs in voor de volgende traumabehandelweek, want ik kan nog wel een week vullen. Mijn behandelaar gaat daarmee akkoord, dus in oktober maak ik de behandeling af en wil ik nog een weekje op mijzelf leven. En dan kan ik hopelijk verder.

 

Mijn verblijf in trekkershut

Na elke dag drie sessies ga ik met een geruststellend gevoel naar huis, want ik hoef niet naar huis, maar verblijf in een trekkershut in de natuur vlakbij ons huis. Ik zit daar in een klein huisje met alleen de primaire basisbehoeften en verder niets. Mijn laptop, telefoon en muziek bij de hand en ik ben blij. Ik kan slapen wanneer ik wil en hoor niet de opmerking of dat nu alweer is. Wat een heerlijke plek en wat doet een mens dit goed. Eventjes alleen, net zoals tijdens mijn opname in 2018.

 

Uiterlijke schijn

In mijn allereerste sessie sluit ik af en ze zegt me dat ik wel even een rondje kan lopen, maar daarop zeg ik dat ik kapot ben en dat niet aankan qua prikkels.

 

‘Dat is helemaal niet aan jou te zien,’ zegt de therapeute.

 

Daar gaan we weer denk ik dan, maar ik heb gelijk doorgegeven dat dat zo lijkt, maar niet zo is. Ik kom steeds als een verzorgde zelfverzekerde vrouw binnen en ze denken vaak dat ik er niet in zal komen, in de traumasessie, maar hier gaan we het gewoon doen en dan lukt het mij ook wel. Ga maar gewoon door het beginpunt heen. Het is niet wat het lijkt.

 

Het kleine meisje in mij

Er is het kleine meisje in de sessies die verdrietig, eenzaam en beschadigd is en de volwassen Suzan die zelfverzekerd is. Het zijn twee uitersten in mijn gevoel en er zit niet veel tussenin. Ik zou willen dat die twee wat meer naar elkaar toe groeien. Hopelijk kan dat met een stukje traumaverwerking. Maak het kleine kind onderdeel van je bestaan! Weer contact met mijn gevoel.

 

Geweldige therapeute

Op de derde dag heb ik een heftige sessie, zoals allemaal eigenlijk. Maar de EMDR therapeute lijkt in eerste instantie een beetje alternatief, maar is de beste van allemaal. Ze gebruikt haar pen om mij af te leiden en geeft goede feedback.

‘Je bent een klein meisje en je bent onschuldig, je bent slachtoffer geworden en je kon er niks aan doen.’

 

Ze stelt mij gerust, roept veel narigheid op die mij is aangedaan, en ze zegt dat ik onschuldig ben. Dat is zo fijn. Hier doe ik het voor en ik breek. Geen zelfverzekerde Suzan meer, maar het kleine meisje in mij, die niet verder is gekomen dan de nare gebeurtenissen in haar jeugd.

‘Dit kan nooit aan jou liggen.’

‘Hij heeft je gebruikt.’

‘Jij bent niet schuldig.’

‘Je hoort beschermd te worden.’

‘Seks hoort niet bij een klein kind.’

 

Ze zegt dat ze geschrokken was van mijn weekprogramma. Wat een opeenstapeling van trauma’s!

 

Eindelijk erkenning

Eindelijk de erkenning die ik zo hard nodig had. Ik heb chronische complexe PTSS en ben blij dat ik nu eindelijk behandeld wordt voor mijn opgeslagen trauma’s. Dit is inderdaad het topje van de ijsberg en ik ga door… want ik wil een patroon doorbreken en mijn nare gebeurtenissen niet aan mijn kinderen doorgeven en er ook beter voor ze kunnen zijn in het hier en nu en niet de prikkelbare moeder zijn, die vaak schrikt en vermijdingsgedrag heeft.

 

Zelfhelendvermogen

Ik werk aan mijzelf en ik zie dat niet als een zwakte, maar als een sterke kant van mij, die doorgaat en niet opgeeft. En ik ben ervan overtuigd dat mijn psychoses een uiting van mijn trauma’s zijn. Het moet er toch op een of andere manier uit. Dus traumatherapie triggert geen psychose, nee, mijn trauma’s triggeren een psychose. Ik heb veel herbelevingen gehad tijdens mijn psychoses. Altijd eigenlijk.

 

Afsluiting

We sluiten de traumabehandelweek af met een box-sessie in de kleine gymzaal. Het is niet bedoeld om af te rekenen met bepaalde mensen, zoals mijn traumacollega had gehoopt, maar om emoties te reguleren en lekker even te bewegen onder controle. Bij mij komen er na wat rake klappen toch emoties vrij van de hele week. Ik begin spontaan te huilen en zeg dat ik terugkijk op een intensieve week, met een traan en een lach.

Eenzaam en verdrietig, boosheid, verbinding, onschuldig, heling …