Als ik vraag aan chatGPT wat een goede blog zou zijn om te maken als vrouw van 49 jaar met een schizoaffectieve stoornis en twee puberende kinderen en een werkende man, krijg ik een veelvoud aan mogelijke onderwerpen. De eerste is: ‘Hoe ziet het leven eruit met een schizoaffectieve stoornis.’ En de volgende onderwerpen komen aan bod:

‘Uitdagingen en overwinningen’

Uitdagingen zijn er zeker, omdat ik niet achter de geraniums ga zitten. Het gaat dan ook met vallen en opstaan. Ik neem het mijzelf vaak kwalijk dat ik weer een volle agenda heb. Ik ben eigenwijs en schuldig. Maar hoort dat er niet een beetje bij? Een schizoaffectieve stoornis betekent dat je heel goed moet letten op balans tussen draagkracht en draaglast. Hoe blijf ik binnen de driehoek van psychose, manie en depressie? Het is maatwerk. En ik word er steeds beter in, maar trap soms nog weer in mijn eigen valkuilen. Want ik doe het zelf, de werkzaamheden aannemen, ik zie het als uitdagingen die mijn dagen kleuren. En ze geven uiteindelijk ook overwinningen en de bijbehorende voldoening.

‘Beheren geestelijke gezondheid’

Tussen de lijntjes blijven, zoals mijn psychiater het noemt, vergt wat kennis en ervaring. Inmiddels heb ik veel gelezen over mijn aandoening en heb leren accepteren dat het bij mij hoort en zal blijven horen. Mijn omgeving hoopt nog op een wonder, maar ik denk dat ik met mijn aandoening een heel mooi leventje heb weten te behalen. Ik doe wat ik leuk vind en luister naar mijn gevoel en een beetje naar mijn verstand. Het is van belang dat ik mijn medicatie goed gebruik, regelmatig mijn batterij weer oplaad of mijn hoofd weer laat ont-prikkelen door middel van het uitschakelen van alle prikkels van buitenaf, slapen met oordoppen en een blinddoek, want zelfs vogelgeluiden overprikkelen mij. Dat zijn mijn grenzen en kaders en daarbinnen kan ik mijn doelen behalen of voldoening krijgen uit mijn werk en gezin.

‘Veerkracht en positiviteit als inspiratie’

Onlangs heb ik een podcast opgenomen binnen mijn GGZ instelling mede voor een onderzoek waar ik aan meewerk. We hebben gesproken over mijn aandoening. Hoe het tot stand is gekomen en zich heeft ontwikkeld en wat ik er nu nog aan heb overgehouden. Wat mijn interviewster opviel was mijn veerkracht. Dat ik telkens na een moeilijke tijd toch weer wist op te krabbelen. Ik heb zelf een keer rigoureus de knop omgezet en mijn ‘gewone’ leven weer opgepakt na een hele zware depressie en psychose, waarvan ik niet eens het bestaan wist, alleen dat ik mij zo bang en ellendig voelde. Gewoon weer naar school, diploma’s gehaald en gaan werken. Tot mijn zware bevallingen… Je kunt meer dan je denkt. Maar kies voor jezelf, wacht niet op erkenning van anderen, want niemand neemt het voor jou op.

‘Balans en groeien’

Op dit moment ben ik redelijk in balans met af en toe een uitschieter naar boven, waardoor meer rust hulp kan bieden om weer in balans te komen. En mijn nieuwe psychiater die tijdelijk invalt heeft mij op een positieve manier weten te overtuigen dat ik mijn medicatie moet blijven nemen, ook al valt mijn haar uit en tril ik als een rietje. Ze brengt het positief:

‘Wat fijn hè, dat we de juiste medicatie en doseringen hebben gevonden?’

En ze betrekt mij in de beslissingen. Ik heb zelf mijn laatste medicijn toegevoegd. Ik ken mijn lichaam zelf toch het beste en kan hier over meedenken. Goede balans tussen geestelijke gezondheid, moederschap en partnerschap dat is de kunst. Ik leer steeds beter maar heb ook nog veel te leren gelukkig. Zo blijf ik toch nog steeds een klein beetje groeien:

‘Eigen regie, grenzen aangeven en groeien.’

Dank, ChatGPT!