Als je niks doet aan je draaglast dan sta je hier binnen een half jaar weer zei mijn ECT arts van het UMCG. Hij kon wel eens gelijk hebben. Ik dacht net namelijk: ‘Waar doe ik het allemaal voor.’ Ik ben voor de zoveelste avond op rij overprikkeld en dan bedoel ik volledig black-out.

Tijdelijke psychiater

Samen met mijn tijdelijke psychiater hebben we proberen te analyseren wat dat nou is die overprikkeling of black-out. Overprikkeling is misschien niet de goede term voor mijn toestand of staat van mentale welzijn. Het is meer dan code rood, die ben ik sowieso al voorbij. Ik hoef niet meer kruipend naar huis tijdens een wandeling, maar dat is omdat ik niet meer wandel.

Psychose

Het zit toch in de psychose hoek. Daarbij had ik ook vaak die gedachtenstops. Ik loop naar de agenda, maar weet niet meer waarom als ik er aangekomen ben of er staat plotseling iemand voor de deur, zonder dat ik nog weet dat we afgesproken hebben. Ik ben al over de grens en de gedachtenstops zijn de laatste redding van mijn brein en dat uit zich lichamelijk.

Gedachtenstops

Dus gedachtenstops passend bij een psychose. Even helemaal niets meer kunnen. Door huis lopen en niet weten waarom. Op mijn telefoon kijken en niet weten waarom. In wil appen maar weet niet waarom en kan de slaap niet kunnen vatten als ik in bed lig. Met wijde gesperde ogen lig ik in bed en kijk naar het plafond. Prikkels kunnen niet meer binnen komen. Mijn hoofd zit vol. Zelfs slapen lukt dan net meer.

Het lijkt goed te gaan

En dan denken sommige naasten dat het zo goed gaat. ‘Ga toch naar je ouders toe, ga naar dat feestje. O ga mee uit eten leuk. Dat is leuk.’ Maar voor mij is op dit moment niks meer mogelijk. Ik kan niet fietsen, uit eten, een gesprek voeren….maar je ziet het niet aan mij. Gelukkig zei mijn tijdelijke psychiater niet: ‘Ik zie niks aan je,’ maar daarentegen zei ze: ‘Wat zullen we doen: medicatie verhogen en over twee weken kijken hoe het gegaan is en anders over opname nadenken.’

Opname

Voor mij klinkt opname als muziek in mijn oren. Ja, dat wil ik het liefst, maar dat kan niet. Ik heb twee kinderen en mijn man kan niet weer vrij nemen van zijn werk. En vrienden denken dat het goed gaat. Stel ik ze weer teleur. Dus het kan niet, maar mijn lichaam zegt dat het moet. Naar wie moet ik luisteren. Als ik Eric zeg dat we beter in de buurt naar een restaurant kunnen, omdat ik anders overprikkeld weer naar huis moet fietsen, krijg ik een zucht.

De buitenwereld

Soms voel ik zo’n tweestrijd. Ik doe alles goed naar de buitenwereld en naar mijn behandelteam zeg ik hoe slecht het gaat. Wat is nou waar? Leef ik in een schijnwereld. Ja, het is echt zo dat het niet goed gaat. Ik kan altijd wel een tandje bijzetten. Lippenstiftje op en gaan. Maar dat lukt mij niet meer. En moet dat? Ik wilde toch die draaideur patiënt zijn om even rust aan mijn hoofd te hebben, maar wat betekent dat. Klapt dan mijn hele mooie wereldje in?

Je bent ziek

Ook houd ik mijzelf voor de gek. Ik had namelijk net het gevoel dat ik meer aankan en heb weer werkzaamheden opgepakt. Zelfs een eerste gesprek met mijn werkgever om te kijken hoe ik weer kan beginnen. Maar dat is helemaal niet mogelijk. Dat is ook een vast patroon. Ik heb wel een rotziekte, waarbij het zelfinzicht soms ontbreekt. Is het dan toch waar, dat ik ziek en en niks meer kan?