Al pratend met mijn therapeut over onze vakantie bleek dat ik eigenlijk toch weer uit balans ben geraakt en ik heb het weer niet zien aankomen. Ik heb nog steeds mijn therapie en begeleiding nodig om dat te signaleren. En dan nog. Het is teleurstellend om te merken dat het evenwicht nog zo wankel is. Hoe krabbel ik hier weer bovenop?
Ik zag het weer niet aankomen
Spontaan vertelde ik over mijn symptomen aan mijn behandelaar. Toen ik vertelde over hoe het met mij gaat; ik kan niet meer nadenken, ik vergeet alles, ik weet niet meer wat ik gezegd heb kort geleden, ik kan geen televisie meer kijken en ik weet niet waarom ik hier kom, ging er een klein lampje branden. Gaat het wel goed met mij? Nee. eigenlijk voel ik mij moe en hyper tegelijk. Mijn hoofd wil verder maar mijn lichaam zegt stop.
‘Dus ook van leuke dingen doen kun je uit balans raken,’ zei mijn behandelaar
Mijn geheugen laat me in de steek dus ik ben uit balans
Voor de vakantie zei ik het al dat het me teveel werd, maar ik ben toch doorgegaan en dan vergeet ik alles: medicatie, eten en alles wat goed voor me is. Ik zorg dan niet meer goed voor mijzelf. Geen ritme en ik denk dat alles goed gaat. Dat is het vreemde. Ik dacht juist dat het heel goed ging en dat ik de hele wereld aankon. Ik voelde me magisch…
(Lieve vriendin zei: hopelijk wordt je leven snel weer minder manisch, maar net zo magisch.)
Als ik nu mijn blog terug lees van mei 2019 : ‘Het kan weer misgaan“, dan lees ik precies dezelfde symptomen:
- Ik heb veel spanning in mijn buik
- Ik eet slecht en slaap minder goed
- Ik ben weer onrustig in de nacht
- Waar ben ik en wat ben ik vergeten?
- Eric zegt: “Suus, je moet rustig aan doen.”
- Ik vergeet weer regelmatig dingen: waar ligt mijn sleutel, met wie heb ik een afspraak?
- Het denken gaat weer moeizamer.
- Mijn hoofd voelt ‘overspannen’.
Ik kan wel weer naar een betaalde baan
‘Ik zit vol met ambities en ik ben en voel me geweldig, ‘zei ik op een avond tegen Eric. Hij keek mij al een beetje vreemd aan. ‘Ben je wel zo stabiel?’ Hij twijfelde al. ‘Maar ik kan met mijn ambities toch niet op de bank blijven zitten,’ zei ik overtuigend? Ik legde aan hem uit wat ik allemaal kan en dat we dat niet verloren moeten laten gaan door een uitkering. ‘Ik bel morgen met het UWV,’ zei ik overtuigd.
Ik voelde me ook al niet lekker bij mijn vriendinnen
Toen mijn vriendinnen op de borrel kwamen kon ik ze nauwelijks volgen. Mijn hoofd zat vol. Ik was er wel maar niet met mijn gedachten. En ik heb juist weer extra werk weer aangenomen. Dat betekent dat ik alles weer af moet zeggen. Ik leef in mijn hoofd en niet meer in mijn lichaam. Alle gevoel is weg.
Ik baal van mijzelf
Waarom zag ik dit niet aankomen. Het is een toestand waar ik in verstrikt raak en waar ik zelf niet uit kom. Eric zei: ‘Maar je weet toch dat je pillen moet slikken en goed voor jezelf moet zorgen.’
‘Ja, maar dat is nou juist die rotziekte, dat ik dat op zo’n moment niet meer kan.
Ik ben manisch en ik zit er midden in
Het beest dat ‘manie’ heet komt weer om de hoek kijken
Godver
En nu?
Rust en regelmaat en veel slapen. Tegen alle gedachten in.
‘Nu heeft mama vakantie.’
Ach, meestal gebeurd dit na zeven weken schoolvakantie, zeggen mijn vriendinnen dan.
Ik heb een schuldgevoel
Als ik op straat loop denk ik dat iedereen het aan mij ziet, dat ik weer gefaald heb. Ik dacht alles aan te kunnen, maar blijk weer ziek te zijn. Ik ben wel verdrietig. Bij mijn psychiater barstte ik dan ook in tranen uit. Ik schaam mij. Maar hij zegt blij te zijn dat we er zo snel bij zijn en kunnen ingrijpen. Als eerste zei mijn psychiater: ‘Ik heb iemand nog nooit zo rustig zien vertellen dat ze manisch is. Bij jou zie je het niet.’ Ja, dat weten we nu wel!
Dit is dus leven met een kwetsbaarheid
Ik moet dus altijd op mijn hoede zijn. Het kan altijd weer gebeuren. Maar als ik denk aan depressie dan denk ik niet aan manie en andersom. Ik heb gewoon teveel. Psychose, depressie, manie en PTSS. Daar denk je ook niet altijd aan. Maar zodra ik mijzelf geweldig ga vinden, dan klopt er iets niet. Of als ik niet meer op kan letten in een gesprek of de tv niet meer volg.
Het voelt alsof ik de hele dag aan sta
De motor in mijn buik gaat niet uit. Mijn lichaam raakt uitgeput, maar mijn hoofd wil verder. Ik voel me onmisbaar.
Ik zal weer beter voor mijzelf zorgen
Om weer in balans te raken moet:
- Het bespreken met Eric
- Veel rust nemen
- Extra medicatie
En ik moet zoveel mogelijk tegen mijn gevoel ingaan: als ik door wil gaan dan moet ik juist slapen. Bij een depressie is dat net andersom. Het lijkt soms fijn voor anderen, dat ik een relaxt leventje heb. Dat is ook zo maar dit is de keerzijde. Ik zit niet voor niks thuis zonder betaalde baan. Ik word weer met mijn neus op de feiten gedrukt. Terwijl ik zo blij was, alles ging zo goed en ik voelde mij geweldig.
Meestal komt er na een manische periode een depressie. Maar dat laat ik niet gebeuren. Zeg ik nu.
