Wie wil zijn afstudeeronderzoek in China doen?
Dat is wat onze docent ons vroeg op een ochtend. Ik twijfelde geen moment en stak direct mijn vinger op. Stoere actie vond ik zelf, maar ik zag het avontuur al voor me. Alsof ik niks te verliezen had. Ik mocht niet alleen naar China afreizen, zei mijn docent, dus we wachtten op nog een vinger. Totdat Sanne (gefingeerde naam) haar vinger op stak. Ze moest er nog wel een nachtje over slapen, zei ze.
We gingen het avontuur tegemoet
De volgende dag liet Sanne ons weten dat ze mee wilde, dus ons avontuur kon hier beginnen. En we zijn ons gaan voorbereiden en verheugen. Inenten, visa regelen, onderzoeksopzet schrijven.. We zouden in de zomer van 2000 onderzoek gaan doen naar afspoeling van het Lössplateau in de Gele rivier door hevige regelval. We zaten dagen bij elkaar om het onderzoek vorm te geven. Ook als de bui niet zou komen hadden we andere onderzoekmogelijkheden beschreven. We lazen ons in en verdiepten ons in de materie. Heerlijk.
Het vliegtuig vertrok vroeg van Schiphol
Het was een mooie rit en na twee dagen reizen kwamen we eindelijk in het onderzoeksinstituut in Ansai, China. Hier zouden we 2 maanden verblijven. Na kennismaking met de chinese medestudenten en de directeur lieten we onze tassen vallen en storten we ons op de opgemaakte bedden in onze eigen toegewezen kamer. Maar wat bleek: dit waren houten planken met een lakentje erop. De eerste blauwe plek was een feit, maar we hebben er veel lol om gehad. We hadden een toiletpot zonder afvoer en een gemeenschappelijke douche waar de ratten onder in de goot de zeepresten opaten. Maar heerlijk hoor, zo’n koude douche na een lange reis of veldwerkdag. Genieten!
Wachten op die ene regenbui
Dagen lang hebben we in het veldwerkgebied onze meting gedaan naar Manning’s n, de ruwheids- coëfficiënt van de bodem. Ondertussen wachtten we op de regenbui die zou komen en het hele gebied zou wegspoelen in de rivier. In de rivier hadden we meetapparatuur opgesteld zodat we konden analyseren hoeveel water en sediment werd meegevoerd. Maar de bui kwam niet in die twee maanden dat wij er waren. Wel deden we elke dag veldwerk en aten we onze lunch in een grotwoning in het veld. Noedels waar ik buikloop van kreeg. We vielen kilo’s af, want er viel ook niks te snoepen, weinig te eten en veel te bewegen. We zaten goed in ons vel. Zo goed had ik me nog nooit gevoeld zelfs. Helemaal één met mijzelf en de natuur. Ik zou er nog heel veel over kunnen vertellen…
Eric kwam me opzoeken in Peking
Op het universiteitsterrein had ik na onze onderzoeksperiode een kamertje met Sanne. Sanne vertrok voor een reis door China met haar moeder en ik bleef alleen op de campus. Een avontuur en helemaal niet eng. Ik had mijn woordenboek op zak en wist elke taxi te strikken. Eén dag en één nacht zou ik hier alleen moeten verblijven. Ik ben zelfs de stad in gegaan met de taxi. Op de terugweg liet ik de chauffeur het adres zien wat in het Chinees was opgeschreven, maar hij zette mij op een plak af die ik niet kende. Ik ben uitgestapt en na even zoeken bleek het aan de andere kant van de campus te zijn. Gelukkig weer terug gevonden.
De eerste avond al ons vakantiegeld weg
Eric kwam aan op de campus in Peking na een lange reis in zijn eentje. Het was een gelukkig weerzien, maar ook een beetje vervreemding. Ik was 10 kilo afgevallen dus hij herkende mij nauwelijks meer. Na even weer wat aan elkaar gesnuffeld te hebben gingen we naar Peking-stad om ergens een hapje te eten. Dat kon op elke hoek van de straat. Heerlijke ‘pork’ in zoetzure saus namen we. Na gezellig getafeld te hebben vertrokken we weer naar de campus. De volgende dag bleek dat Eric zijn heuptasje met ons geld kwijt was geraakt. Het moest zijn blijven liggen bij het restaurant. Als twee dollen gingen wij terug. Zijn paspoort en ons geld was weg..
Met gillende sirenes werden we door Peking gereden
We vroegen de restauranteigenaar naar het tasje samen met onze persoonlijk tolk, een vriendin van het onderzoeksinstituut. Eerst zei hij van niets te weten, maar na een tijdje kwam hij met het tasje over de brug. We keken erin: Eric zijn paspoort zat er nog in, maar het geld was weg. Na een tijd lang praten konden we hem niet overtuigen dat er geld in zat en we kregen het zeker niet terug. Maar goed het paspoort was het belangrijkste voor ons. Toch belden we de politie, die ons met luidde sirenes vervoerde naar het politiebureau. We moest achter in de bak van de ‘pick-up’ truck springen. Wat een avontuur was dat!
We reisden van Peking naar Hongkong
Samen met gevulde rugtassen reisden we van Peking naar Hong Kong met onze Lonely Planet in de hand. Ik las mij goed in en ploos alles eerst uit. Ik zei waar we naar toe gingen en Eric droeg de tassen en stopte die in de taxi’s en busjes. Op een avond moesten we een lange reis in een bus maken, een slaapbus. Onderweg stopten we en werd er een boomstam ingerold. Een hele boom van niet geringe afmeting. De bus kon de heuvels nauwelijks nog op rijden, maar dat haalde hij goed in als we weer dalende waren. We hebben er achteraf om gelachen.
Met Sanne op reis was ook veel lol
Nog een week reisde Sanne met ons mee. We sliepen in treinen en busjes, zoals we dat inmiddels al gewend waren. Sanne was erg lief en maakte veel oude vrouwtjes blij door ze wat geld toe te stoppen. Ik zie nog een juichend en springend oud vrouwtje voor me. Hadden we wel goed gerekend? Op een avond in een slaapbus moest ik nodig plassen. We lagen met zijn vieren naast elkaar achter in de bus. Sanne, Eric, ik en een Chinese jongeman. Ik moest heel nodig maar de bus stopte niet, dus dan maar in een plastic zakje plassen, zei Eric. Eric hield het zakje vast, maar toen hij vol zat kregen we het raam niet open. Toen het raam toch open ging vloog de urine ons om de oren. Haha..
Thuis moest ik wennen aan de drukte
De rust van het onderzoeksinstituut en de rustige avonden filosoferend onder de sterrenhemel dat miste ik zo. Ik was één met de natuur geworden en met mijzelf. Ik was echt gelukkig in China. Ik heb me gelukkig gevoeld. Toen ik thuis in Utrecht op mijn studentenkamer in bed lag en naar de sterrenhemel keek voelde ik mij zo fijn en ik dacht:
Als ik nu dood ga dan heb ik een mooi leven gehad, onthoudt dat.
Toen wist ik nog niet dat het in 2012 weer zo mis kon gaan.
Blog mede dankzij: ‘Online cursus bloggen voor ondernemers,’ van Sabine Boogaard.
