Op zich wel interessant
Wat is een herstelverhaal en heb ik er zelf ook één? Ik plaats regelmatig herstelverhalen op onze website herstel-verhalen.nl, maar wat is mijn eigen herstelverhaal en ben ik hersteld? Wat is het kantelpunt geweest?
Dat zijn best moeilijke vragen
Bij mij was dat toch de periode na mijn ECT behandeling toen ik thuis kwam, geholpen door elektroshocks. Maar nu kon ik wel zelf verder. Ik zat verloren op mijn kruk voor de verwarming. Wat moest ik nu? Mijn geheugen gewist en terug in het gezinsleven. Daar was ik me niet eens erg bewust van. Ik moest het eerst zelf weer op de rit krijgen, voordat ik mij weer kon geven.
Goed advies
Na een telefoontje met mijn zus, waarin de zei: ‘doe alleen maar leuke dingen’ heb ik haar advies opgevolgd. Ik was nog bezig met creatieve therapie in het ziekenhuis, maar ben buiten het vertrouwde ziekenhuis een tijdbesteding gaan zoeken. Het enige wat ik leuk vond was boetseren, dus…het werd een cursus model boetseren in het kunstencentrum. Er naar toe fietsen, contact maken met de medecursisten… het was allemaal een hele opgave. Maar ik heb het gedaan en ben er beter door geworden.
Toen dat goed ging ben ik meer activiteiten gaan oppakken
Weer naar het RGOc voor een vergadering over psychosen bijvoorbeeld. Ik kende niemand meer in het onderzoeksnetwerk, maar ik ging er toch naar toe. En zo langzaam kwamen de beelden weer terug. Vervelend was dat ik in het ziekenhuis liep en dat ik sommige mensen niet herkende die naar me zwaaiden.
Herstel…
Ben ik dan nu hersteld?
Of ben je met een psychosegevoeligheid nooit echt hersteld? Is het meer een modus die ik gevonden heb in mijn leven die voldoening geeft? Maar de ziekte ligt op de loer. Ik ben er nooit vrij van. Bij een beetje teveel stress schiet ik er weer in. Het is ook een soort van uitvlucht een psychose. Wordt het me allemaal teveel dan gaan mijn hersenen een uitweg zoeken.
Wat is een psychose?
Mijn ouders vroegen mij dat laatst. Ik heb uitgelegd wat ik beleefd heb tijdens mijn psychosen. Mijn psychosen zijn angsten. Ik word naarmate ik psychotischer word steeds banger. Voor mijn omgeving en voor alles. Eerst krijg ik gedoe met de mensen om mij heen en naarmate het langer voortduurt treedt de angst in. Ik sloop door het huis omdat ik bang voor Eric was. Het is alles bij elkaar. Ik zie een auto wegrijden terwijl ik het geluid ergens anders vandaan hoor komen, de grond zakt onder mijn voeten weg, ik word aan mijn jas getrokken, ik verdenk mijn vriendin van een complot en ik zie mijn man bebloed in bed liggen ’s nachts. Niks klopt meer, alles word vreemd en ik word steeds banger. Niet te doen.
En dan ook nog een depressie waarin je ook bang word voor alles en je steeds een dreiging voelt dat er iets ergs gaat gebeuren. Zo erg dat de eetlust mij vergaat. Het is ook allemaal zo veel. Het is zo’n wankel evenwicht.
En manie en PTSS…
Maar nu gaat het best goed
De truc is regelmaat, rust en een goede leefstijl. Ik sta vroeg op elke dag, slaap tussen de middag anderhalf uur en ga om tien uur ’s avonds weer naar bed. Ik eet goed en ga regelmatig wandelen. En ik moet mijn medicatie innemen elke dag. Niet rommelen met de medicatie. Ik heb nu een nieuwe anti-psychotica waar veel baat bij heb. Ik word er rustig van en eet weer goed. Eetlust was een lange tijd weg en ik at slecht waardoor ik niet meer warm werd en ik niet kon slapen. Een vicieuze cirkel waar ik niet uit kwam.
Goede zet
Dus herstel is voor mij: eigen regie, grenzen stellen en groeien, maar wel veel rust en regelmaat en een goede gezondheid. En vooral niet teveel doen want dat is mijn valkuil. Grenzeloos geluk.
