Ik kan het bijna niet geloven. Want ik dacht mijn kwetsbaarheid onder controle te hebben, maar weer heeft hij mij versteld doen staan. Ik ben namelijk manisch in alle opzichten. En dat terwijl mijn laatste blog over geluk ging. Maar dat ligt tijdens een manie dicht bij elkaar: geluk en manisch zijn.
En wat hoor ik als eerste als ik aan de bel trek?
Mijn psychiater zegt:
‘Maar het is helemaal niet aan je te zien.’
Dat klopt ook wel, want gisteren liep ik er nog al een ambitieuze vrouw bij, die met allerlei mooie dingen bezig was. Van een presentatie tot een fotoshoot en het ontwerpen van een website. Ik was wel hyper en voelde me geweldig. Een soort van grootheidswaan: als je mij niet in je projectgroep hebt, dan is dat een gemiste kans. In 2012 tijdens mijn laatste manie dacht ik dat de auto’s voor me zouden stoppen als ik de straat over liep.
Nu dacht ik: ‘ik kan zo voor de trein springen,’ toen ik op het station was
Een manie kan best gevaarlijk zijn. Ik lijk te vliegen, zo voelt het. Het is weer langzaam in mijn brein geslopen. Het ging van lekker werken naar fanatiek elk uurtje benutten om te werken. Ik voelde me happy en dacht om vijf uur ’s ochtends, dat ik lang genoeg geslapen had en dat ik wel weer aan het werk kon. Totdat Eric me weer verplichtte om naar bed te gaan.
En opstaan in de ochtend voelde geweldig
Ik kon dan weer beginnen aan mijn missie als ervaringsdeskundige. Mijn boodschap uitdragen. Ik was erg zenuwachtig voor mijn publieke optredens, maar na het laatste optreden bleef het zenuwachtige gevoel in mijn buik. Een soort motortje in mijn buik, die aan was gezet en niet meer uit kan. Geen ontspanning meer. Het ‘ik-kan-vliegen-gevoel’. Dat gevoel in combinatie met erg zweten en niet slapen brachten mij ineens terug naar 2012. Toen was ik manisch en zag ik een man in huis lopen die er niet was.
Maar ik was toch niet psychotisch nu
Maar goed, de manie heeft wel zijn kop opgestoken. Manisch! En ik dacht zo goed bezig te zijn. Een manie is niet erg, los van het vele geld uitgeven en geen schaamte meer kennen, maar wat gebeurd er daarna. Vorige keer viel ik in een diep gat toen de motor uitviel door de medicatie. Een depressie ligt op de loer. Ik voelde het vandaag al. Ik ben zo teleurgesteld in mijzelf, dat ik daardoor weer somber word. Ik kan het niet aan om weer hetzelfde pad af te leggen als de afgelopen vijf jaar.
Weer oppas regelen voor de kinderen
En elk uurtje rust voor mijzelf regelen en smeken bij anderen. Dat is moeilijk. Niet weer. Of ga ik tijdelijk in een hotel of laat ik mij opnemen in de kliniek. Dat laatste is in mijn geval weer niet bespreekbaar. ‘Je ziet er toch nog goed uit.’ Geen hulpverlener, die bedenkt dat ik gewoon weer even rust nodig heb. Ik heb toch gezegd dat ik die draaideur patiënt wil zijn en niet de moeder, die er kost wat kost er voor de kinderen is.
Ik wil er voor ze zijn, maar dit moment kan het mij niks meer schelen
Ik ben weer te ver gegaan en nu moet ik weer tot rust komen. De reactie van mijn naaste is: ‘Neem een slaappil, rust, bewaak je grenzen, maar ga zondag wel gewoon naar de verjaardag van je zus.’ Het moeilijkste voor mij is dat denk dat ik weer opnieuw moet beginnen en dat er dus echt geen einde komt aan mijn ziekte. Ik heb een schizoaffectieve stoornis met manieën, depressies en psychosen. Maar we zijn wel een paar jaren verder in mijn herstelproces en misschien veer ik deze keer wel sneller weer terug.
De tijd zal het leren. Houd hoop
