Al jaren ben ik in therapie: bij psychotherapeuten, psychologen en psychiaters. Een warm badje bij de ene en uitzichtloze sessies bij de andere. Ik heb zeer uiteenlopende ervaringen en niet altijd de goede. Het is een zoektocht net zoals naar de juiste medicatie zoek ik ook naar de juiste therapeut. Het is een lange weg.
Warm badje
Na een eenzame periode thuis, omdat ik last had van hallucinaties en angsten, heeft mijn moeder een afspraak gemaakt bij het RIAGG. Een vrouwelijke therapeute heb ik veel verteld over mijzelf en mijn ervaringen in mijn leven. Ze reageerde oprecht medelevend en het leek allemaal heel erg wat ik had meegemaakt. Dat was fijn om te horen en dat ook nog van een professional. Erkenning. Er werd geen diagnose gesteld, ik was gewoon ´ongelukkig´. We wisten niet beter. Zij stelde voor om mijn ouders bij mijn therapie te betrekken. Maar dat zagen mijn ouders niet zitten.
Het ging niet goed met mij
Ik zat volledig in de knoop. Mijn therapeute wilde dat ik in dagbehandeling zou gaan. In overleg met mijn ouders zeiden ze dat dat niet mocht en dat ik mijn school af moest maken. Daar was alles mee gezegd. Dat heb ik gedaan en ging zo snel mogelijk op kamers. Tijdens deze laatste middelbare schooljaren ging ik ook naar een maatschappelijk werker op school. Hij gaf me veel aandacht en bevestiging en ik mocht zelfs bij hem thuiskomen als het niet meer ging op school en hij vrij was. Dan zat ik met hem op zijn slaapkamer, terwijl zijn vrouw beneden in de kamer zat. Dubieus. Ik kwam dagelijks bij hem, totdat de gesprekken de andere kant op gingen. Hij begon te vertellen over een vriend die leraar was en met een jongere meid van school een relatie had en dat dat prima kon ondanks het leeftijdverschil. Wij zouden een vergelijkbaar stel zijn. Ook mijn ouders wantrouwden de situatie. Ik vertelde hun niks meer en we waren te ‘close’ volgens mijn ouders. Toen hij over seks begon te praten ben ik afgehaakt en nooit meer naar hem toegegaan.
Op kamers
Na de middelbare school ging ik zo snel mogelijk op kamers. Ik ben zelfs een jaar eerder gestopt met VWO. Eenmaal op kamers ben ik naar een vrijgevestigde psychiater gegaan. Elke week ging ik met de bus naar mijn nieuwe psychiater. Een man van middelbare leeftijd achter een kladblokje. Hij zei niet veel en stelde geen diagnose, nadat ik weer mijn hele verhaal had gedaan. Op dat moment had ik duidelijk last van psychoses en was ik ernstig depressief. Ik lag dagen in mijn bed en had last van wanen en hallucinaties. Hij had wel met mij te doen en ik mocht in de weekenden zelfs in zijn vakantiehuisje komen.
Ik kreeg medicatie
Hij vertelde mij niet wat ik had. Wel was hij ervan overtuigd dat ik mijn seksuele gevoelens onderdrukte door enkele nare ervaringen. Toen hij voorstelde om een orgasme na te bootsen onder hypnose, dacht ik weer; ‘dit klopt niet’. Ook trad ik vaak uit mijn lichaam tijdens de sessies, omdat ik zo wanhopig was dat ik het niet meer kon hebben dat hij niets zei. Ik dissocieerde. Op een dag ging het zo slecht dat ik bang was dat ik opgenomen zou worden en heb ik de knop omgezet.
Ik zag geen uitweg meer
Niemand kon mij echt helpen en ik zag geen andere oplossing dan weer naar school toe gaan. Ik heb mijn medicatie weggegooid en mijn psychiater afgebeld. Daarna heb ik vele jaren goed gezond en gelukkig geleefd. Mijn ouders gelukkig en alles ging weer goed. Ik was de hele periode vergeten dat ik mij zo ongelukkig gevoeld heb. Helemaal weggestopt. Totdat ik moest bevallen van mijn eerste kindje.
Bevalling
Helaas had ik na mijn eerste bevalling weer een therapeut nodig. Ik ben bijna overleden tijdens de bevalling van onze zoon. Na een half jaar werkte ik weer maar was nog overspannen en voelde dat ik hulp nodig had. Dit kon ik niet alleen verwerken. Een hele lieve vrouw was een tijdje mijn therapeut. Ze heeft EMDR bij mij gedaan, traumatherapie. En me in de salie gezet, om nare geesten te verdrijven. Ze wees me continue op mijn grenzen, maar toen ik over hallucinaties begon heeft ze mij naar een echte psychiater doorverwezen. Had ik weer mijn verhaal voor niets gedaan?
Goede psychiater
Deze psychiater in het ziekenhuis erkende mijn symptomen en stelde direct een diagnose: burn-out met ernstige psychiatrische klachten; psychotisch en manisch. Hij verwees me voor diagnostiek naar het UMCG. Daar heb ik een lang traject gehad van therapeuten en gesprekken. Ik ging van afdeling naar afdeling en kwam uiteindelijk op de afdeling psychosen terecht daar waar ik thuishoorde al jaren en jaren. Maar ook daar konden de therapeuten rare opmerkingen maken. De eerste arts-assistent die de diagnose stelde, zei dat ze ook wel eens gedroomd had en beelden had gezien, toen ik vertelde over mijn hallucinaties ’s nachts. Ze nam mij niet serieus.
Nieuwe diagnose
De psychiater die ik toen eerst had stelde de diagnose Psychose NAO (niet anders omschreven). Maar ik wist op de een of andere manier dat ik dit eerder heb gehad, dus hoezo de eerste psychose. Toen ik mijn dagboeken terug las werd ik erkend in mijn gevoelens. Dit heb ik zeker eerder gehad. Dus ik stapte opnieuw op hem af en zei dat ik dit eerder heb gehad en dat ik twijfel aan de (zijn) diagnose. Dat was tegen het verkeerde been en hij zei geïrriteerd dat hij een pleeggezin voor mijn kinderen zou bellen als ik dacht dat ik schizofrenie had. Verdrietig fietste ik naar huis.
Klik
Gelukkig kreeg ik per toeval een andere psychiater, waar ik duidelijk wel een klik mee had. Hij stelde samen met mij de diagnose. “Sommige patiënten denken graag met mij mee,” aldus mijn psychiater. Schizoaffectieve stoornis leek ons de best passende diagnose. Nu snap je ook waarom ik juichte na al die jaren van therapie. Eindelijk een diagnose. Een aantal jaren hebben we samen gezocht naar de juiste medicatie en therapie voor mijn klachten van de depressie en psychoses. Het was een fijne psychiater. Jammer is dat ik mij na de ECT behandeling uitbehandeld voelde en mij genoodzaakt voelde om over te stappen naar een andere hulpverlener. Want ik vond de psychiater wel heel goed en aardig en we hadden de klik die je nodig hebt in de hulpverlening. Maar we hadden geen afspraken meer gepland staan, terwijl ik ontredderd thuiskwam na mijn opname en ECT.
Psychotherapeut
De psychotherapeut die ik in die tijd heb gehad bleek ook niet helemaal goed voor mij. Het was een aardige jongen en we praten goed over allerlei zaken waar ik elke dag mee worstelde, maar hij ging mee in mijn psychose en wees mijn trauma’s duidelijk af. Hij zei op een aantal zaken, ‘waarom heb je dat toegelaten en waarom heb je je niet gezegd dat je dat niet prettig vond.’ En hij was van mening dat een trauma en PTSS alleen door een oorlog opgelopen kon worden.
Nieuw behandelteam
Ik geef mijn traumatherapie nog een kans nu ik weet dat ik last heb van psychoses en depressies. En ik wil weten welke gebeurtenissen uit mijn jeugd en pubertijd geleid hebben tot trauma’s die nu nog in mijn leven een belangrijke rol spelen en eventueel mijn psychoses veroorzaken. We brengen de nare gebeurtenissen duidelijk in kaart. Dat was mijn wens en vind ik fijn. Helaas gaf mijn psycholoog aan in ons laatste gesprek dat ze geen ‘echte’ traumatherapeut is en ze weet niet of ze deze problematiek aankan…
….maar dan zoeken we naar een andere therapeut….!
