Inmiddels is het acht maanden geleden dat ik weer thuis ben gekomen, na een opnameperiode van bijna zes maanden op de afdeling Psychosen en Depressie van het Universitair Centrum Psychiatrie (UCP) in Groningen. Omdat ik ernstig depressief was en psychotische verschijnselen had heb ik een elektroconvulsietherapie (ECT) gekregen, als laatste redmiddel tegen mijn psychische klachten. Dit is een verslag van hoop en herstel.
Langdurig traject in de GGZ
Na een lang traject in de GGZ van medicatie en psychotherapie was ik toch nog ernstig depressief. In een ander blog beschrijf ik wat voor mij een depressie betekent. Klik hier voor het blog ‘mijn depressie’. Ik kon niet meer genieten van de dingen in het leven, kon niet meer eten en drinken en was in suïcidale staat. Ik werd opgenomen in het UCP. Mijn behandelteam besloot na enkele maanden over te gaan tot een ECT behandeling. Na 14 behandelingen mocht ik weer naar huis. Ik wilde naar huis, omdat ik door de behandeling vergeten was dat ik depressief was en dat ik daarvoor opgenomen zat. Mijn geheugen liet mij in de steek, alles was gewist en ik wilde bij mijn bekende omgeving zijn. Ik mocht naar huis, want mijn depressiescore gaf een positieve uitslag.
Thuis na bijna zes maanden opname
Eenmaal thuis gekomen merkte ik pas hoe ik eraan toe was. Mijn depressie was gewist, maar mijn geheugen ook. Ik zat op de bank en naast mij zaten twee jonge kinderen te wachten, totdat ik weer hun moeder zou zijn. Terwijl ik niets meer wist. Wat moest ik doen? Ik kon niets meer vinden in huis. Waar ligt het beddengoed, vroeg ik mij af. En in de winkel vergat ik mijn pincode. Toen ik voor controle naar het ziekenhuis moest fietsen raakte ik de weg kwijt en wist ik niets meer te herkennen. Ik deed er twee uur over om weer thuis te komen.
Geen goede begeleiding na mijn opname en ECT
Ik ben te vroeg naar huis gestuurd en zonder intensieve begeleiding. Ik kon wel huilen. Waar ben ik? Wat doe ik? Mijn psychiater zag ik niet meer. Ik was volgens mijn gevoel uitbehandeld en het moest nu beter gaan. Maar met de belasting van een gezin is er zeker geen ‘stijgende lijn’ (zoals mijn psychiater mij voorspiegelde). Ik ging weer achteruit en zag het leven niet meer zitten, want ik kon helemaal niet meekomen. Mijn man ging op volle vaart vooruit en was blij dat ik weer thuis was. Op een dag zei ik tegen hem:
‘Of je gaat alleen verder of ik ga met je mee en je past je aan mij aan mijn tempo en behoeften.’ Hij koos voor het laatste en zei met een glimlach:
‘Ik weet toch al 15 jaar dat ik een zieke vrouw heb.’
Vanaf dat moment viel er een last van mijn schouders en ging het al een stuk beter.
Kleine doelen stellen en vooruit gaan
Ik pakte mijn leven weer op en stelde kleine overzichtelijke doelen voor mijzelf. De weekenden deden we rustig aan en ik probeerde de dagen goed rust te nemen en me aan te passen een het leven van een ‘zieke vrouw’. Wel pakte ik kleine dingen weer op, zoals een cursus boetseren, vergaderen in het psychosenetwerk, het schrijven van een boek en het maken van een fotoboek van mijn opname.
“Kleine successen hielpen mij verder.”
Andere behandelaar in de GGZ
De overstap naar een andere behandelaar was een goede stap. Ik was blij met mijn behandelteam, maar na de overstap werd ik weer behandelbaar. Ze keken naar mijn geheugenproblematiek, ik kreeg weer psychotherapie voor het verwerken van trauma’s en ik werd weer intensief begeleid en geholpen door een psychiatrisch verpleegkundige, psycholoog en psychiater. Ook gaven visolie en medicatie mij de juiste ondersteuning. Langzaam kreeg ik weer structuur en ging ik weer goed eten en drinken. Het ging steeds beter met mij.
Toekomst na lange behandeling in de GGZ
Er was weer een behandelplan en weer een toekomst. Ik had zin om weer op te staan en niet alleen omdat ik mijn lieve poes Lolo dan weer zag. Ik kreeg weer zin om dingen op te pakken en de toekomst lag nog open en ik had zoveel mogelijkheden, ik kon alle kanten nog op. Het voelde alsof ik opnieuw geboren was en een tweede kans kreeg. Zoals mijn zus zei na de ECT behandeling:
‘Ga nu alleen maar leuke dingen doen.’
Eerst dacht ik, hoezo? Maar nu begrijp ik haar wel. Maak duidelijke keuzes in wat je wel en niet doet. Ik kon het pad zelf weer uitstippelen en nieuwe verbindingen leggen, letterlijk en figuurlijk.
Nieuw leven na opname en ECT
De ECT behandeling heeft mij een nieuw leven gegeven. Als ik voldoende rust neem en weer positieve dingen doe dan gaat het heel goed. Wel ligt de ziekte altijd op de loer en ik besef dat het weer mis kan gaan. Maar wat voor nu belangrijk is, is dat ik weer werk aan mijn eigen toekomst.
“Het leven lacht mij weer toe.”
Worsteling over openheid
Met dit blog laat ik jullie weten dat ik de afgelopen jaren behoorlijk heb geworsteld. Ik was een mooie jonge vrouw met een lieve man en twee prachtige kinderen en een ambitieuze baan. Maar na een uitdagende studieperiode en tien jaar werken in de waterwereld, kwam er toch weer een kink in de kabel. Wat begon met een weekje herfstvakantie nemen van mijn baan als adviseur waterbeheer, omdat ik iemand door de kamer zag lopen die er niet was, is uitgelopen in een behandeltraject van tien jaar met een diagnose schizoaffectieve stoornis en als klapstuk een ECT behandeling.
Ik heb weer een mooie toekomst
Enige jaren geef ik nu meer openheid aan mijn psychische aandoening en daar pluk ik de vruchten van. Veel positieve reacties krijg ik daarop en veel kansen. Zo heb ik mij ontwikkeld als ervaringsdeskundige in de GGZ en maak ik professionele websites. Zie hiervoor mijn website suzanvos.nl. Mijn kinderen gaan bijna beide naar de middelbare school en ik geef goed invulling aan mijn dagen. Met veel rust en uitdagingen heb ik een heel mooi leven gekregen.
“Een ander leven. Een nieuw leven. Een mooi leven.”
