Na jarenlang behandelen met medicatie en psychotherapie ben ik toch opgenomen met een ernstige depressie en psychotische verschijnselen. Daar blijkt na lange tijd dat ik toch een elektroconvulsietherapie (ECT) nodig heb. Tijdens mijn opname heb ik veel geschreven, dat is het enige waar ik nog zin in had. Dat schrijven heeft mij er doorheen gesleept en nu in mijn herstelproces is schrijven nog steeds het beste medicijn.
Dagboeken
Al op jonge leeftijd ben ik gaan schrijven in dagboeken. Ik vond het als kind al fijn om te schrijven. Ik schreef over leuke en minder leuke dingen. Zo vond ik het heerlijk om op mijn kamertje te zitten en te schrijven over van alles en nog wat. Ook als ik mij eenzaam voelde schreef ik en dan voelde ik mij minder alleen.
Stemmen
Op mijn veertiende hoorde ik voor de eerste keer een stem in mijn hoofd. In mijn dagboek schreef ik dat ik tijdens een proefwerk op de middelbare school voor het eerst een stem in mijn hoofd hoorde. Verder zeg ik daar niets over in mijn dagboek. Maar dat was het begin van een psychische problemen. In mijn pubertijd, toen ik nog bij mijn ouders in huis woonde, werden de verschijnselen van een psychose duidelijker, maar niet voor mij en mijn naasten. Ik zag wel af en toe ‘rare beelden’ (hallucinaties) midden in de nacht, maar ik wist niet wat dat was. Mijn ouders zeiden dan dat ze dat ook wel eens hadden gehad, dus ik schonk er geen aandacht meer aan. Maar de angsten werden ook steeds heftiger.
Ziek
Vijf jaar lang heb ik last gehad van psychoses en depressies. Het is maar goed dat ik mijn gevoelens en waarnemingen in die tijd opschreef, want anders zou ik het nu niet meer weten. Na vijf jaar ellende in mijn pubertijd heb ik namelijk uit angst om opgenomen te worden ‘de knop omgezet’ en ben ik weer gaan studeren en heb ik mijn leven weer opgepakt. Medicijnen in de prullenbak en mijn psychiater afgebeld. Doorgaan. Ik leefde er op los en vergat de rotperiode die achter mij lag. Ik studeerde aan de Universiteit in Utrecht, reisde over de hele wereld en ging met mijn vriend samenwonen en ik werkte als hydroloog bij een waterschap en ingenieursbureau. Toen ik na tien jaar zou bevallen van een zoon en een dochter kwamen er weer vage symptomen terug.
“Heb ik dit eerder gehad?” vroeg ik mij af.
Geheim
Ik was al eerder psychotisch en depressief geweest, maar het is nooit zo genoemd en ik heb het jarenlang in de goede tijd verdrongen. Mijn dagboeken gaven mij de erkenning, die ik nodig had. Ik was toen ook eenzaam en alleen met mijn ziekte. Net zoals nu. De afgelopen 7 jaar heb ik veel geschreven over mijn ziekte. Hoe ik ziek werd, een diagnose kreeg, worstelde met de behandeling en mijn omgeving en uiteindelijk de opname in een psychiatrische kliniek.
Opname
Tijdens mijn opname heb ik ook veel geschreven. Het gaf mij houvast en het was een strohalm naar de buitenwereld. Ik sloot mij op, op mijn kamertje, maar wilde toch aan de buitenwereld laten weten dat het helemaal niet goed met mij ging en dat ik eenzaam mijn ziekte aan het doormaken was. Schrijven als houvast tijdens mijn opname. Na de opname en na mijn elektroconvulsietherapie (ECT) waren mijn geschreven teksten weer een houvast. Mijn geheugen was gewist door elektroshocks, maar mijn dagboeken gaven mij mijn herinneringen weer terug.
Medicijn
Schrijven ben ik altijd blijven doen. Whats Appen lukte zelfs niet meer, maar ik schreef wel op wat ik deed en voelde. Het werkt als medicijn. Nu ik weer thuis ben heb ik het schrijven weer opgepakt. Ik heb door het schrijven het gevoel dat ik weer leef en werk aan mijn toekomst. Ik vertel mijn verhaal. Ik geef openheid over mijn ziekte, waar ik zo alleen mee ben geweest.
Publiceren
Nu heb ik het op papier en wil ik het publiceren. Ik wil andere mensen laten weten wat ik heb doorgemaakt en dat ik ondanks mijn ziekte wel een nieuw leven ben begonnen, die ook heel erg de moeite waard is. Afscheid van de oude Suzan en welkom heten aan de nieuwe Suzan. Laat maar zien wat je hebt na al die jaren van zwijgen en wegstoppen in mijn (dag)boeken.
“Ik mag er weer zijn, op mijn manier.”
Kick
Het geeft mij nog steeds een ‘boost’, net zoals toen ik veertien jaar was. Ik ben zo blij als ik weer een stukje van mijn gevoel onder woorden heb kunnen brengen. Ik wil zo graag laten zien wie ik echt ben. Jarenlang heb ik mij verstopt in mijn dagboeken en gedacht: ‘ooit zullen mensen het nog lezen hoe ik mij voelde al die tijd’. Nu is dat moment.
