HERSTEL

 

Grenzen stellen en leuke dingen doen. Dit klinkt gemakkelijk, maar dat is een ontzettend lastig leerproces. Je hebt als mens namelijk bepaalde patronen en die kun je moeilijk loslaten. En dan heb je ook nog te maken met de patronen van de mensen om je heen. Zo vond ik het lastig om me niet meer te ‘verstoppen’. Als kind heb ik mijzelf aangeleerd om dat te doen. Ik ging als kind liever niet meer naar mijn ouders toe als er iets met mij was, maar ik zocht troost in het schrijven van dagboeken. Dat patroon heb ik lang doorgezet.

Toen ik in mijn pubertijd ziek werd liet ik daar ook niets van merken. De mensen om mij heen zagen gewoon de leuke en vrolijke Suzan. Terwijl ik ondertussen in angst verkeerde door mijn psychose en het leven eigenlijk niet meer aankon door de depressie. Tegen mijn vriendinnen zei ik dat ze op het schoolplein niets over mijn ziekte moesten zeggen tegen andere moeders. ´Doe het maar niet.´​

 ‘Ik hield de schijn op. Dat heb ik lang volgehouden.’

Het belangrijkste op dit moment van mijn herstelproces is dat ik mij weer zichtbaar maak met de kwetsbaarheid die ik heb. Thuis heb ik mijn zelfgemaakte foto’s opgehangen van de tijd die ik opgenomen ben geweest op de psychiatrische afdeling. Na mijn opname ben ik naar de juffen van mijn kinderen gestapt om te vertellen dat ik vijf maanden opgenomen ben geweest en een elektroshocktherapie heb gehad. Dat vertel ik nu ook op het schoolplein als moeders mij ernaar vragen.

De belangrijkste stap van zichtbaarheid is het plaatsen van mijn website op het internet en het aanpassen van mijn profiel op Facebook en LinkedIn. Ik sta nu bekend als de ‘ervaringsdeskundige in de GGZ.’ Veel GGZ instellingen werken tegenwoordig samen met mensen die ervaring hebben in de psychiatrie. Tegenwoordig kun je ook een opleiding volgen om professioneel aan de slag te kunnen als ervaringsdeskundige. Daar leer je je ervaring om te zetten in hulp voor andere cliënten.​

Voor mij was het op een gegeven moment duidelijk dat ik ervaringsdeskundige in de GGZ wilde worden. Alles wat ik deed paste bij dat doel. Ik was gefocust en ging ervoor. Ik heb er veel over gelezen en moeite gedaan om met de juiste mensen in aanraking te komen. Een duidelijk doel nastreven is het halve werk. Nu na drie jaar begint dat zijn vruchten af te werpen. Ik word gevraagd en gevonden. En ik sta elke dag vroeg op om verder aan mijn doel te werken. Ik ga ervoor en vind het leuk.​

En zelfs mijn omgeving begint aan het idee te wennen dat ik deze wending heb genomen in mijn leven en dat ik daar blij van wordt. Ik heb gedaan wat ik dacht goed voor mij was ondanks alle negatieve feedback die ik daarop kreeg:

laat het verleden achter je en ga verder met je leven

  • blijf niet in je ziekte hangen
  • doe alsof er niets gebeurd is

​Ik heb dus het heft weer in eigen handen genomen, zoals ik dat altijd deed. Wel moet ik mijn grenzen blijven aangeven en dat is soms lastig als je gedreven bent. Maar dan is er de mogelijkheid om te groeien. Dus ik ben herstellende, of ik leer leven met mijn kwetsbaarheid, en dat is een doorlopend proces. En ik moet scherp blijven.

 

​’Eigen regie. Grenzen stellen en groeien.’